Glei, nach’m Kriag, im 46er Jahr,

hats nix zum Essn gebn,

und des is wahr!

Da war des schon allahand,

wennst mit an Bauern warst verwandt.

Net zum verachtn war do a

a Onkl in Amerika!

Am heilign Abend, i schrei "Hurra!,

a Packerl aus Amerika!"

von unsra liabn Tante Rosa,

gefüllt mir hoffnungsvollen Dosn.

I reiß glei auf und reck mein Hals,

obn drauf san pfeigrod 3 Pfund Schmalz.

"A Kilo Bohnakaffee – schau –

a große Dosn mit Kakau!"

Und nebn dro, o guate Seel,

a Büchsn mit Olivnöl,

a große Dosn Reis,

zwoa Kilo Mehl,

wia Schnne, so weiß!

Und alles schrieb die Tante Rosn

höchst eigenhändig auf die Dosn.

Bloß von da Weißblechdosn untn,

da war des Zetterl hoit verschwundn.

Was kann in dera Dosn sei?

I habs probiert – a paarmoi glei.

Es war net saua und net siaß,

gscheckt hats wia eigeschlaffane Füaß.

So ham mia uns die Köpf zerbrocha:

"Wos kann ma aus dem Puiva kocha?"

D’Mam moant: "Des kunnt a Schmankal sei,

mia kocha draus an guatn Brei!"

So haut sei gleich mit Muich und Ei

des Puiva in de Pfanna nei.

An guatn Rat gibst ihr no d’Oma:

"Tua nei a Prisn Zimtaroma,

rührs zsamm no mit an Löffe Schmoiz

und tua dazua a Prisn Soiz!"

Und mit an Eibrenn und an Zwiebl,

hats wirkli gschmeckt – war gar net übl!

Ja, liabe Leut, scho drei Tag drauf

klärt mit an Briaf sich alles auf.

Und schuid dro,’s, is a schwacha Trost,

warn bloß die Schlampa von da Post!

Denn Tante Rosn, die hat gschriebn:

"I schick euch heit a Packerl nach drübn

mit lauta scheene, guate Sachn

und hoff, dass de a Freud euch machn.

Nur, was ihr leida no net wisst’s,

dass Onkel Schorsch jetzt gstorbn is.

Er war trotz seina 90 Jahr

a echta Baia, des is wahr!

I will sein’ letztn Wunsch euch kündn:

dahoam wi er sei Ruahstatt findn.

Und so sei es, wie es sei:

setzt’an halt in aller Stille bei!

Sei Asch is in da Weißblechdosn – !

In Stiller Trauer: Tante Rosn."

Und so ham mia, – mia wer’n des nia

vagessn, an Weihnachtn’46 unseren Onkl

aufgfressen!